θυμάμαι...

Ζητάτε να σας πω,
τον πρώτο μου σκοπό,
τα περασμένα μου γινάτια,
ζητάτε Είδα Μάτια,
με σχίζετε κομμάτια.

Σε μια παλιά πληγή,
που ακόμα αιμορραγεί,
μη μου γυρνάτε το μαχαίρι,
αφού ο καθένας ξέρει,
τι πόνο θα μου φέρει...

πριν λίγο διάβαζα ένα άρθρο που έγραψε ο Godot για τον αττίκ,
έχω μεγάλη αδυναμία στον αττίκ,παρόλο που δεν έχω ακούσει αρκετά απο τα τραγούδια του..
και μόνο ότι υπήρξε φιγούρα στο παρελθόν,αδυνατώ να χαρακτηρίσω τα συναισθήματα μου αυτή τη στιγμή...
απλά μια εικόνα στο μυαλό...
ένα παλιό σπίτι,με χρωματιστό μωσαικό, με όλα τα παλιά του αντικείμενα να έχουν κατοχυρώσει θέση εκεί μέσα,κάπου εκεί πίσω ένας παλιός κήπος με τσίγγινες μισοσκουριασμένες γλάστρες, σκαμπώ από την εποχή της λωξάντρας και ένα παλιό τραπέζι βεράντας, και οι αναμνήσεις μιας εποχής στον αέρα, πάντα στο κέντρο της αθήνας,σε μια ήσυχη γειτονιά....

πολλά μέσα στο μυαλό μου...

περιστρέφονται συνεχώς...

Στην σιωπή,
Όλα έχουν χαθεί
Σε ακούω,
Κοιτάζω, τον γκρίζο ουρανό, μέχρι το άπειρο
Δε ξέρω αν θα ειναι το ίδιο αργότερα, κοντεύει να ξημερώσει
Με τα μάτια υγρά , η θέα απο την ταράτσα ξεμακραίνει
Πηγαίνω βόλτα στον απέραντο πεζόδρομο
να ανοίξω την ψυχή μου
να ελευθερωθώ
με όποιον τρόπο μπορώ...
Αυτή είναι η συνέχειά μου....